Σάββατο 19 Ιανουαρίου 2008

ΣΤ΄ Αρρένων Θεσσαλονίκης: Εμείς ξεκινήσαμε...

Μαζευτήκαμε την Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008. Γύρω στα είκοσι πέντε παιδιά ηλικίας 12 μέχρι 14 χρόνων. Μαθητές του 1ου Γυμνασίου Σταυρούπολης. Μαζί τους ήμασταν δύο καθηγητές . Η συζήτηση γύρω από την ιστορία του "σχολείου" μας.
Δεν είναι το κτίριο η ιστορία, αλλά οι άνθρωποι που πέρασαν. Οι μνήμες που σε κάνουν να νιώθεις! Ο αγέρας της νιότης σου που σε διαπερνά σαν γλυκιά μελωδία των ονείρων.
Οι καθηγητές προσπαθούν να φέρουν τους μαθητές κοντά στο στόχο. Θέλουμε να γράψουμε την ιστορία του σχολείου μας και θα το κάνουμε. Αλλά το πάντρεμα των γενεών δύσκολο. Δύσκολο να μεταφέρεις σε μαθητή νοσταλγία. Δύσκολο να εξηγήσεις για μνήμες. Πως να τους μιλήσεις για την θρυλική ομάδα βόλεϋ του ΣΤ; Ήταν τότε η ραχοκοκαλιά της Εθνική Ελλάδος. Τι να τους πεις για το Βασίλη τον Κοκόλη. Τον σπουδαίο γυμναστή που εμεις είχαμε την τύχη να έχουμε καθηγητή; Πως να εξηγήσεις την νοσταλγία του Ποιμενίδη; Θέσαμε ερωτήματα: Έχουμε άραγε σπουδαίους ανθρώπους που αποφοίτησαν απο εδώ; Μπορούμε να τους βρούμε; Ο δήμαρχός μας ήταν μαθητής του ΣΤ. Να ζητήσουμε τις σκέψεις του; Σε πόσα σπίτια άραγε υπάρχουν φωτογραφίες που θα άξιζε να βρούμε και να φέρουμε, ώστε να φτιάξουμε ένα σημαντικό αρχείο; Είπαμε πολλά. Τα βλέμματα των παιδιών άλλαξαν. Βρήκαμε οτι αξίζει να δουλέψουμε. Χωριστήκαμε σε ομάδες. Φωτογραφίες, συνεντεύξεις, δομή υλικού, ηλεκτρονική βάση αρχείου. Νιώσαμε ότι οι μαθητές μας άγγιξαν το σχοινί που τους πάει στο δρομολόγιο της μνήμης και στο δρόμο της δημιουργίας. Έγινε καλή αρχή. Ελάτε και σεις μαζί μας αν θέλετε.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλή προσπάθεια.

KouKos είπε...

Ως απόφοιτος του 1ου Γυμνασίου και του 1ου Λυκείου Σταυρούπολης, καθώς και ως γόνος μαθητή του ΣΤ γυμνασίου Θεσσαλονίκης, χαιρετίζω αυτή την υπέροχη προσπάθεια!
Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές στο παρελθόν είχα ακούσει για μια τέτοια κίνηση, όμως ίσως σήμερα να είναι η κατάλληλη στιγμή για να πραγματοποιηθεί το όνειρο το δικό σας, αλλά και των συμμαθητών μας.
Σε μία τυχαία συνάντηση μας, "συνάντηση γνωριμίας" για μένα, την αισιοδοξία σας, τον ενθουσιασμός σας, καθώς και την αγάπη σας γι'αυτό το "όνειρο", κατάφερα τελείως αυθόρμητα να τη διατυπώσω μέσα από μία πρόταση, η οποία θέλω να πιστεύω ότι -ο χρόνος θα δείξει- είναι εφικτή!

Με εκτίμηση, ΚουΚως.

Υπατία είπε...

Είμαι αισιόδοξος ότι κάτι σπουδαίο θα καταφέρουμε. Έχω εμπιστοσύνη στα παιδιά. Νάσαι καλά. Θα χαρώ να συνεργαστούμε.