Από τα Φτερουγίσματα

ΙΑ΄

Κάτω απ’ τη σκιά αυτού του δέντρου

π΄ αλλάζει θέση και χρώματα όλη την ώρα

μεγαλώσαμε σαν της βροχής τις στάλες.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ σεργιανάει έξω απ’ τη σκιά

όπως ο κρυφός, αόρατος φόβος

που μας τυραννάει

μέχρι να λάμψει το φως.

Η ζωή των πουλιών

ειν’ ένα τραγούδι.

Η ζωή των λουλουδιών

είναι σκιά της ομορφιάς.

Το τραγούδι μας θα το βρούμε

μόλις ανοίξουμε τα μεγάλα φτερά τ' άνθρώπου.

Όταν η καρδιά μας θάβρει τα χρώματα της

τότε θα διώξουμε τη σκιά του θανάτου.

Απλή η κίνηση

σηκώνεις το βάρος του δέντρου

κι αρχίζεις το τραγούδι.

Όμως... μην πεις:

Το δένδρο βάρυνε απ’ τα κρίματα των αιώνων

το τραγούδι γέμισε απ’ το δάκρυ της γενιάς μας.

Κοίτα....

Πίσω απ’ τη λάμψη της αυγής σα να σαλεύουνε χέρια.

Μέσα στο θόρυβο της πολιτείας

άκου... άκου…